1

‘Als iemand tien jaar geleden had voorspeld dat ik dit werk ging doen, zou je dat niet hebben geloofd, toch?’ vroeg Anastasia terwijl ze het bandje van haar kanten beha rechttrok. Ze stapelde een massa blonde kunstkrullen boven op haar hoofd voordat ze ze precies op de juiste manier om haar slanke schouders liet vallen. ‘Ik bedoel, modellenwerk? Het is niet iets wat je loopbaanadviseur doorgaans aanbeveelt, toch?’

Ik keek even op vanuit de belachelijk pijnlijke geknielde houding waarin ik al vijftien minuten zat en wierp een dodelijke blik op het domme blondje.

‘Nou, nee.’ Ik wiebelde van de ene kant naar de andere om de pijnscheuten in mijn knieschijven niet te voelen. ‘Maar eerlijk gezegd, als iemand mij had verteld dat ik het grootste deel van mijn leven zou doorbrengen met het maskeren van tandafdrukken op jouw billen, had ik “model” nog eerder geloofd.’

‘Ja, sorry hoor.’ Ze duwde haar borsten goed terwijl ik de neiging onderdrukte om met een Ruby Woo-lipstick ‘sloerie’ op haar billen te schrijven. ‘Die nieuwe gast is een beetje kinky. Ik denk dat ik het voortaan maar bij één vriendje hou. Ik bedoel, het is misschien wel doodsaai, maar ik denk dat ik het beter kan houden bij een man die niet van die maffe dingen doet, weet je wel. Godzijdank dat die fotoshoot niet vorige week was – je had de striemen van het touw op mijn polsen nooit weg kunnen werken…’

Ik blies uit en sloot me af voor Anastasia’s Midden-Atlantisch-Oost-Europees-via-Essex aangeleerde lijzige manier van praten, en concentreerde me op het werk waar ik mee bezig was. Als ik ergens goed in was, was het in me concentreren op het werk waar ik mee bezig was. ‘Oorklep’-Rachel Summers, begenadigd visagiste en koningin van de oostindische doofheid. Het was een van die beroepen die super-de-luxe en verschrikkelijk opwindend klonken, maar in werkelijkheid kwam het leven van een visagiste erop neer dat je heel vroeg je bed uit moest, urenlang bezig was om een ander mooi te maken en daarna heel laat naar huis ging. Wat een glamoureus bestaan.

Maar er kwam wel een volledige work-out bij kijken. Mijn spullen wogen ruim twaalf kilo en als ik die de metro in en uit sjouwde, stond dat ongeveer gelijk aan elke week joggen. En de kans bestond dat je af en toe een beroemdheid ontmoette, maar het enige wat dat betekende was dat je ook de gevolgen mocht verhullen van zulke ranzige seksuele bezigheden dat je nooit meer naar Coronation Street kon kijken. Er was niet één soapster die geen maffe afwijking had. Gelukkig zat ik de meeste dagen opgesloten in een studio in het exotische Parsons Green, waar ik van de vroege ochtend tot de late avond lichaamsdelen bepoederde. Het leidde er niet echt toe dat ik thuis valse wimpers opplakte en mezelf opdofte voor een avondje uit met de beroemdheden wier schouders ik de hele dag had lopen poederen. Eigenlijk leidde het er vooral toe dat ik thuis een bad liet vollopen en lekker onderuitging terwijl mijn vriend Simon tv-keek.

Ik zou nooit iets met een kok willen, dacht ik terwijl ik de laatste laag bodyfoundation met een spons opbracht. Al was het de beste kok van de hele wereld, als hij thuiskwam zou hij geen zin meer hebben om mij ook nog eens een smaakvol zevengangenmenu voor te zetten. Je mocht je dan waarschijnlijk al gelukkig prijzen als je ravioli uit blik op toast kreeg. Maar zelfs dat had ik niet in huis, bedacht ik ongelukkig. Het was vrijdag, dus morgen was het zaterdag, en zaterdag was boodschappendag. Het was voor mij pas echt weekend als ik mijn bloeddruk aan een rondje Sainsbury’s had onderworpen. Helaas betekende dat meestal dat er op vrijdagavond niet meer op het menu stond dan een armzalige laagcalorische maaltijd die ik nog overhad van mijn laatste dieet, of een pizza. Wat verklaarde waarom ik nu en dan die kant-en-klaarmaaltijden moest halen.

‘Raquel, je bent altijd zo stil,’ zei Ana hard, terwijl ze haar rug kromde om te zien waar ik mee bezig was. ‘Waar denk je aan?’

‘Nergens aan,’ loog ik, en ik stapte naar achteren om een kritische blik te werpen op haar inmiddels smetteloze perzikbillen. Geen spoor meer van haar erotische uitspattingen; maar goed ook, want dit was een fotoshoot voor een multiverpakking onderbroekjes voor het grote publiek. Ik wist niet zeker of mijn moeder een pakje met vijf onderbroeken zou kopen dat wannabe-popsterren verleidde om hun tanden in je billen te zetten. Of misschien toch wel: zij en pap waren slot van rekening al twintig jaar gescheiden, dus het was al een hele tijd geleden dat iemand met haar had lopen dollen. Hoopte ik. Jakkie.

‘Het is klaar.’ Ik wapperde voor de laatste keer met de bronskwast. ‘Ga maar.’

Ana klapte in haar handen en nestelde zich genietend op de plek waar ze het gelukkigst was: voor de camera. Achter de bewuste camera riep fotograaf Dan bemoedigende woorden en hij flitste erop los terwijl Ana zich langs alle hoeken van de nepslaapkamer liet sturen met een enthousiasme dat haar waarschijnlijk onlangs een tandafdruk in haar bil had bezorgd. Het zag er allemaal best indrukwekkend uit. Ik stopte mijn lange blonde haar achter mijn oren en deed mijn best om niet jaloers te zijn. Het was al een tijdje geleden dat ik alle hoeken van de slaapkamer had gezien.

Ik keek hoofdschuddend naar het gedartel dat zich voor mijn ogen afspeelde. Wat betekende ‘rustpauze’ eigenlijk? Zowel films als tv-programma’s, mijn meest betrouwbare levensadviseurs, hadden laten zien dat een rustpauze in feite nooit goed uitpakte. Ik mocht hopen dat Simon met zijn handen van de kantoormeisjes afbleef. Dit was per slot van rekening de relatie waar al onze vrienden jaloers op waren omdat we alles zo ontzettend goed voor elkaar hadden. Na vijf jaar hadden we een hypotheek, een degelijke auto, irritante koosnaampjes die we in het openbaar gebruikten, alles. Ik was ervan overtuigd dat hij me ten huwelijk zou vragen. Ik had zelfs zo’n trouwtijdschrift tussen mijn werkspullen verstopt, alsof het meidenporno was. En sterker nog, we deden het nog steeds best vaak met elkaar, wat voor zover ik wist geen gekke prestatie was na vijf jaar. Nou ja, het was misschien niet elke avond een Dita von Teese-show (probeer maar eens kousen en jarretelles op een sexy manier uit te trekken als je al vanaf zes uur bezig bent geweest om de laatste ‘sterren’ van Strictly Come Dancing eruit te laten zien alsof ze niet achtenveertig uur lang aan de boemel zijn geweest), maar het was oké. We hadden het nog steeds goed. Of althans, volgens mij. Het was mogelijk dat ik mijn normen naar beneden had bijgesteld zonder dat ik me daarvan bewust was.

‘Make-up?’ schreeuwde fotograaf Dan over de set.

Ik knikte gehoorzaam, drentelde op haar toe met mijn poederkwast en negeerde zijn ostentatieve gezucht en gemompel. Dan was een van de partners in crime met wie ik vaker werkte aan onderbroekencampagnes en ik was gewend aan zijn ‘artistieke’ temperament, maar dat betekende nog niet dat ik hem niet af en toe ontzettend irritant vond. Maar als je zes uur samen in een woestijn hebt gewacht om die ene foto te schieten tot een verlept supermodel alles heeft uitgekotst wat ze sinds 1996 naar binnen heeft gewerkt, krijg je echt wel een band met je collega’s. Dus ik liet het maar zo.

‘Neem de tijd, Raquel.’ Dan hield zijn enorme camera met zijn ene hand in de lucht en wierp me de vuilste blik toe die hij kon produceren. ‘We hebben toch niets anders te doen vandaag, is het wel?’

Ik wierp hem mijn beminnelijkste lachje toe terwijl ik in gedachten mijn middelvinger naar hem opstak. Hij wist dat ik er de pest aan had wanneer Ana mij Raquel noemde. Het was zo walgelijk overdreven. Ze wist hoe ik heette, ze was bepaald geen dame, ze kwam uit Basildon en haar naam was Anne Smith. Ik had nooit de moeite genomen om te berde te brengen dat ze op school had gezeten met mijn nichtje. Totdat ze vlak voor haar examen afhaakte. Tien jaar daarna loog ze niet alleen over haar naam. Tweeëntwintig, Ana? Ik dacht het niet. Helaas vormden zij en Dan een frustrerende combinatie, en de enige manier om de dag door te komen was hen met dodelijke vriendelijkheid bejegenen. Een woordenwisseling was precies waar Dan op uit was – hij joeg me het liefst op de kast, maar daar was ik te professioneel voor. Ik blies de overtollige poeder van de kwast en liet hem lichtjes over Ana’s glimmende (maar zeker niet tweeëntwintigjarige) huid dwarrelen terwijl zij en Dan naar elkaar giechelden. Ziedaar, de visagiste-annex-onzichtbare vrouw.

‘Klaar?’ vroeg Dan, en hij controleerde of ik haar boezem wel voldoende had gepoederd. Ik wist het niet zeker maar ik vermoedde dat Dan en Ana buiten het werk om veel minder professioneel waren dan ik. In feite was ik er vrijwel zeker van dat hij een van de mannen was die aan die billen van haar hadden geknabbeld. Ik herkende de tandafdrukken van de laatste keer dat hij een halve boterham van mij had gegeten zonder het te vragen. Nou goed, misschien was hij niet de billenbijter, maar hij had absoluut iets met Ana. Hij was waarschijnlijk die saaie lul. Maffe stoeipartijtjes met iemand die alleen belangstelling heeft voor zijn eigen biceps waren vast niet leuk voor een topmodel.

‘Heel even nog,’ zei ik, terwijl ik mijn model vanuit een andere hoek inspecteerde. Ik mocht Ana dan een leeghoofdig slettenbakje vinden, mijn werk nam ik serieus.

Maar, bedacht ik terwijl ik vanuit het felle licht weer de schaduw in stapte, als iemand me tien jaar geleden had voorspeld dat ik dit zou gaan doen, had ik het echt niet geloofd.

‘Tot ziens, Raquel.’ Daar ging Ana, vluchtig in de lucht kussend, en gehuld in minstens drie pashmina’s. In augustus. ‘En Dan, het was weer heerlijk om met je te werken. Tot gauw.’

De luchtkusjes voor hem waren niet half zo vluchtig, en haar subtiele schertsvertoning werd enigszins ondermijnd door het feit dat de stylist, Dans assistent Collin en ik haar allemaal hoorden ‘fluisteren’ dat ze in de auto op Dan zou wachten. Aha. Een bevestiging van wat ik al dacht. Ze had in elk geval nog het fatsoen om er verlegen bij te kijken. Ik koos ervoor niet te reageren en ging door met het inpakken van mijn spullen. Ik wilde hier echt niets mee te maken hebben. In de zes jaar dat we samenwerkten, had hij vast al genoeg modellen geneukt om een eigen filiaal van Victoria’s Secret te kunnen opzetten, maar Ana was echt een beroemdheid. Fijn voor Dan, dat hij het ten slotte tot de hogere kringen had geschopt, na jaren in de lagere echelons te hebben verkeerd. Hij was de zaak toegewijd, dat stond als een paal boven water.

‘Fijne avond, Rach,’ riep hij door de studio, en schaapachtig ging hij zijn laatste verovering achterna. Ik zwaaide even naar hem voordat ik me in de make-upstoel installeerde en mijn notitieboekje tevoorschijn haalde. Regieaanwijzing: tevreden zucht. Ik bladerde het hele door mezelf beschreven boekje door, tot ik eindelijk bij de datum van vandaag kwam, die met blauwe pen boven aan de bladzijde stond. Mijn to do-lijst. Ik pakte een zwarte pen uit mijn tas en trok één rechte streep door alle dingen die gedaan waren: was naar de stomerij brengen, toiletpapier kopen en onderbroekenfotoshoot. Wat me nog te doen stond: wijn kopen, bikinilijn harsen, haren wassen (het viel bijna tot op mijn achterste; het was eigenlijk een werkje dat een eigen onderwerpregel verdiende) en mijn broer bellen.

Oké, misschien was mijn verknochtheid aan dat soort lijstjes een tikje ongezond, en misschien zou ik niet zo moeten genieten van de kick die ik kreeg wanneer ik iets afvinkte (weer een bewijs dat mijn seksleven niet echt was wat het zou moeten zijn?) maar ik hield er een systeem op na. Opschrijven met blauwe pen, afvinken met zwart, elke dag een nieuw lijstje, niet gaan slapen totdat ze allemaal afgewerkt waren of doorgeschoven naar een nieuwe datum. Ik kon er niets aan doen; blijkbaar had ik een genetisch defect waardoor ik alleen dingen deed die ik had opgeschreven. Ik gaf de schuld aan mijn mentor op de middelbare school, die had gezegd dat het maken van lijstjes zou helpen bij mijn tentamen. Ik mocht dan zijn gezakt voor een onderdeel van biologie, maar ik was met vlag en wimpel geslaagd voor het ontwikkelen van dwangneuroses. Eerlijk gezegd wist ik wel waar ik de laatste twaalf jaar meer baat bij had gehad en het had niets te maken met kennis over fotosynthese. Maar goed, hopelijk zou de biologie vanavond wel een rol spelen, want ik had grote plannen.

Vanavond zou ik Simon weer naar de slaapkamer lokken.